Yolun Sonundaki Okyanus / Neil Gaiman - Yorum

Bir kelebeğin kanatları kadar narin ve hüzünlü.
Karanlıktaki bir bıçak kadar tehditkâr ve korku verici.

Neil Gaiman, sarsıcı eseri Yolun Sonundaki Okyanus'ta, insanı insan yapan tüm duyguları ortaya çıkarmakla kalmayıp, okurlarını onları çevreleyen karanlıklardan korunmaları için geçmişin sığınağına davet ediyor.

Hikâye, kahramanımızın çocukluğuna dönmesi ve evinin yanındaki gölün aslında bir okyanus olduğunu iddia eden Lettie Hempstock'a dair anılarının canlanmasıyla başlıyor. Bu andan sonra; küçük bir çocuğun fazlasıyla ürkütücü, garip ve tehlikelerle dolu geçmişine doğru bir kapı açılıyor.

Artık, yolun sonunda neyle karşılaşacağını kahramanımız da bilmiyor… 
(Tanıtım Bülteninden)

Sayfa Sayısı: 177

Baskı Yılı: 2014

Yayınevi: İthaki Yayınları

Çevirmen: Zeynep Heyzen Ateş

Orijinal Adı: The Ocean at The End of the Lane

Goodreads Puanı: 3.99/5

___________________________________________

Kitap karakterimizin bir yakınının cenazesi için evine dönmesiyle başlıyor.Pek sevmediği akrabalarıyla iletişime girmek istemediğinden ve çok bunaldığından arabasına atlayıp etrafı keşfe çıkıyor.Nereye gittiğini bilmese de sürmeye devam ediyor ve kendini eski evinin olduğu yerde buluyor ama bu ona yetmiyor ve yine sürmeye devam ediyor,ta ki yolun sonundaki eve ulaşıncaya kadar;Hempstockların evi.Çocukluğunda bu evde Lettie Hempstock adında tuhaf bir kız yaşıyormuş.Bu kız evlerinin arkasındaki gölün okyanus olduğunu iddia eden bir kız.Merakına yenik düşüp eve giriyor ve Lettie'nin büyükannesiyle karşılaşıyor.Sonra birden gölü,yani Lettie'nin deyimiyle okyanusu,görmek istiyor ve oraya gidiyor.

Göle gittiğinde hiç hatırlamadığı çocukluk anılarını hatırlamaya başlıyor.Çocukluğundaki garip olaylar silsilesi bir ceset bulmasıyla başlıyor,daha sonra bu ceset vasıtasıyla Hempstocklarla tanışıyor.Bu aile tuhaf bir aile,onun anlamadığı tarzda bir iletişime sahipler ve anlamadığı şeylerden bahsediyorlar.Yine de o bu aileyi seviyor.

Bulduğu ceset bir kötücül varlığın geri dönmesine sebep oluyor ve ona musallat oluyor gibi bir şey,nasıl anlatsam bilemedim :D Hempstocklar ise ona bu varlıktan kurtulması için yardımcı oluyor.

Uzun zamandır Neil Gaiman hakkında bir çok övgü duyuyordum ama kitabını okumaya bir türlü fırsat bulamamıştım. En son yaptığım kitap alışverişinde ince bir kitap olan Yolun Sonundaki Okyanus ile Gaiman okumaya başlamaya karar verdim.Okuduktan sonra ise fikrim şuydu ; ''Kısa sürede tüm kitaplarını almalıyım!''

Kitap çok değişik bir tarzda,nasıl anlatsam bilemiyorum,çok masalsı.Masalsı dediysem öyle çocuklara hitap eden bir şey gibi düşünmeyin sakın.Masallarda hep iyiler kazanır ama bu kitap öyle değil.Masalsı dedim çünkü bence masal okurken olduğu gibi içinde kayboluyorsunuz.

Kahramanımızın adı yok,yani var ama kitapta geçmiyor.Bu bence belirli sınırlara bağlı kalmadan yazılabileceğinin bir göstergesi.Her kitapta baş karakterin adı olur ama bu kitapta yok.(Kitaplarda karakterlerin adı olmasa ne değişir ki,sonuçta onlar bizim için hep aynı kalırlar.)O yüzden bence bu müthiş bir ayrıntıydı.

Her ne kadar kitabın çook büyük bir çoğunluğunda karakter çocuk olsa da okuyan herkesin büyük dersler çıkarabileceğini düşünüyorum.

Genelde kitap okurken alıntı bulamam çünkü genelde gözüme o kadar çarpıcı alıntılar çarpmaz.Ama bu kitapta karakterimiz tam bir kitap sevdalısı olduğundan bir sürü alıntı buldum ve bazıları beni gerçekten etkiledi.Aşağıya bir kaç tane yazmayı düşünüyorum.

Normalde kısa bir kitap olduğu için bir oturuşta bitirmeyi planlıyordum ama sonradan bitirmek istemedim.Zaman zaman keşke daha uzun olsaydı diye düşündüm,o büyüleyici kalemden çıkan her şeyi ne kadar uzun olursa olsun okuyabilirim.

Kısacası eğer fantastik ve paranormal tarzda kitapları seviyorsanız hiç çekinmeden okumanızı tavsiye ederim.Şu ana kadarki okuduğunuz kitaplardan çok daha farklı bir kitap okumuş olacağınızı düşünüyorum.

ALINTILAR

Romanlar insanlardan daha güvenilirdir.

Gerçek hayat dayanamayacağım kadar zorlaştığında kitaplara sığınırım.

Efsaneleri severim.Ne yetişkinler ne de çocuklar için yazılmışlardır.Bu tür ayrımların ötesindedirler.Neyseler odurlar. 

Büyürken kitaplardan çok şey öğrendim.İnsanları ve ne zaman nasıl davranmam gerektiğini bana kitaplar öğretti.Öğretmenim ve danışmanım onlardı. 

İçlerine baktığında yetişkinler de yetişkin değildir.Dışarıdan,büyük,düşüncesiz veya ne yaptıklarını bilen kişilermiş gibi görünebilirler.Ama içleri çocukken nasılsa öyledir.Senin yaşındayken nasıllarsa 

öyledirler.